Thijs Van der Linden

In veel gevallen is een boom de levende getuige van wat zich historisch heeft afgespeeld. Aan de Pont du Gard staat een olijfboom die quasi even oud is als het Romeins architecturaal wereldwonder, meer dan de natuurstenen schijnen die olijven de tastbare herinnering aan wat er in al die eeuwen heeft plaatsgevonden, wie er allemaal voorbij gewandeld is. En in veel Vlaamse dorpen staat een lindenboom centraal, als herdenking aan wereldoorlogen maar even vaak als centrale as waarrond het dagelijkse leven zich voltrok en waar de verbinding tussen dorpsgenoten plaats had. Bomen geven een identiteit aan wat er zich rondom afspeelt, maar voor Van der Linden mogen we de individualiteit van die verschillende bomen evenmin vergeten.

Kunstenaar Van der Linden bouwt aan een oeuvre waarin de boom de centrale lijn is. Als een archivaris is hij enorm toegewijd aan het documenteren van hoe bomen ons leven meer beïnvloeden dan we er bij stilstaan. En niet zonder meer benadrukt het resultaat van zijn toewijding de individualiteit van al die natuurlijke creaties. Het is moeilijk om de positie van Van der Linden te duiden. Door het gebruik van verschillende media om de boom te documenteren gedraagt de kunstenaar zich als een archivaris. Maar door zo toegewijd te zijn, lijkt hij op een sjamanistische manier contact met bomen te leggen of te herstellen. En naast de kunstenaar als archivaris en sjamaan is de filosoof of fenomenoloog misschien nog het meest aan de orde. Zijn werk is de filosofie van een doorwrocht fenomenoloog die een levend object als kernvraag heeft uitgekozen. Meer dan Merleau-Ponty of Sartre blijft Van der Linden alleen aan de boom verknocht. Misschien is het geen toeval dat net het be- en aanschouwen van een boom voor veel fenomenologische filosofen de belangrijkste leerschool van het zijnde was.

Tekst: Bart Marius, 2018.

‍